5-3 Naar Cabo Negro

Vandaag een lange rit naar Cabo Negro over 'rode' wegen. Die moeten goed zijn, toch? Nou nee. De hobbels en kuilen volgen elkaar op, de mentaliteit van de lokale bewoners is anders dan in het oosten en zuidoosten, wat agressiever. Slechter rijgedrag, snijden, inhalen over doorgetrokken strepen en in bochten.

En weer bietsende kinderen om geld, sigaretten, eten en 'bonbons' (snoepjes). Dan mag de koning wel gezegd hebben dat het bietsen niet meer mag, maar als toeristen (ook binnen de groep) toch dingen blijven geven, dan leer je het die gastjes niet af.
Bij een stop waren er weer tien hangjongeren. Jaar of 13 tot 17, beetje imponeren, schreeuwen. Kortom erg irritant. Er was toen al een enorm bange hond die rond de campers liep. Ik maakte zachte geluidjes en lokte het beestje. Zacht kwispelend won ik het vertrouwen. Toen kwam er zo'n snotaap die de hond blijkbaar van naam kende. Hij riep de hond en gaf haar gelijk een tik. In mijn reactie schold ik de jongen (in het Nederlands) de huid vol, waarna hij afdroop. Dit is toch wel wennen voor West-Europeanen, hoe er hier met dieren wordt omgegaan.

Omgeven door mooie natuur, vol met afval en een aantal lieden met een k**mentaliteit, reden we door. Wat een prachtig land, maar wat mis ik het aangeharkte Nederland... Ik ga steeds meer begrijpen waarom andere volkeren zo'n moeite hebben zich aan te passen in Nederland. Ze gaan ineens veertig jaar vooruit in de tijd.

Morgen laatste stukje Marokko naar de haven, vol van indrukken en veel foto's gaan we terug naar Europa. Het was mooi, maar ik denk dat ik nooit meer naar zo'n land ga. We zijn toch veel verder in ontwikkeling. We werden vaak vrolijk bejegend door de mensen, maar helaas is het bietsen en proberen te verkopen toch steeds meer gaan knagen. Het hoort bij deze volkeren, maar past niet bij ons, nuchtere Nederlanders. Over en voorbij.